COTA seu COTTA

COTA, seu COTTA

in Concil. Moguntiacensi, apud Reginonem, l. 1. c. 335. et Bernhardum, l. 2. c. 208. tunica est Clericis propria, Gall. Cotte. German. Cutt. Vide infrâ Cotta, it. Surcotium. Saxonibus priscis tugurium, latibulum, spelunca; unde rusticorum mansiunculae eôdem nomine insignitae, Car. du Fresne, Glossar. Vide in voce Coterellus.